Van toptennis naar horecaopleiding 

In 1982 stapte Bob de middelbare hotelschool van De Rooi Pannen binnen, met een sporttas vol tennisspullen en nauwelijks een idee van wat hem te wachten stond. “Ik trainde twintig tot dertig uur per week, speelde wedstrijden, leefde voor tennis. Maar ik was net niet goed genoeg om internationaal door te breken. Dat was een klap.” De overstap naar een opleiding voelde voor hem als een harde landing. “Ik snapte niks van studeren. Mijn hoofd stond nog vol tennis.” 

Al snel kreeg hij de consequenties daarvan te voelen. “Mijn klassendocent, meneer Verstappen, zei: ‘Jij kunt beter een andere school zoeken.’ Ik stond er dramatisch voor met 22 onvoldoendes. Maar het was ook een keerpunt. Ik realiseerde me dat ik niet dom was, maar gewoon de verkeerde discipline had ontwikkeld. Toen ben ik gas gaan geven.” 

Met een paar tandjes erbij draaide Bob het tij. “Ik moest er harder voor werken dan de meeste anderen, maar ik eindigde dat jaar als een van de beteren van de klas. Dat was voor mij een bevestiging: als je iets echt wilt, dan kun je veel bereiken.” 

Een extra opvoeding 

De Rooi Pannen was meer dan een school. Voor Bob voelde het als een tweede thuis, waar discipline, structuur en persoonlijke aandacht centraal stonden. “Je mocht tijdens schooluren niet naar de kapper of tandarts en de docenten wisten alles van je. Het was streng, maar rechtvaardig. En het was precies wat ik nodig had.” 

Vooral de praktijkdocenten maakten een diepe indruk. “Dat waren mensen uit het werkveld. Geen standaard leraren, maar echte vakmensen met passie. Ze werden klankborden, praatpalen, buddy’s. Ze hielpen je niet alleen op vakinhoud, maar ook bij het vinden van richting.” 

Die betrokkenheid werkte aanstekelijk. “Zelfs de economieleraar en de leraar Duits doken in de horecawereld, zodat ze snapten wat jij als student nodig had. Dat voelde als erkenning. Je werd echt gezien.” 

De start van een betekenisvolle loopbaan 

Na zijn afstuderen in 1987 stond Bob voor een moeilijke keuze: elders in dienst gaan of het noodlijdende familiebedrijf in Veghel proberen te redden. Hij koos voor het laatste. “Mijn ouders hadden een restaurant, maar dat stond flink onder water. Mijn vader was een goede chef, mijn moeder deed de administratie. Ik nam de voorkant van het bedrijf voor mijn rekening. We begonnen opnieuw, met elf mensen.” 

Van partycatering en restaurants groeide het bedrijf onder Bobs leiding uit tot een van de meest innovatieve spelers in de foodservice. “We gingen over op bedrijfscatering, daarna kwam de zorgcatering erbij. Maar we wilden ook méér doen. We richtten een bakkerij op voor dove en slechthorende medewerkers, startten de Verspillingsfabriek en zetten in op mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.” 

Sociaal ondernemerschap als drijfveer 

Onder de vlag van ‘House of Inclusion’ kreeg Hutten steeds meer vorm als sociaal-maatschappelijk geëngageerd bedrijf. “88 procent van de bedrijven werkt niet met mensen die niet helemaal in het plaatje passen. Daar heb ik me altijd tegen verzet. Wij lieten zien dat het wél kan. Niet alleen omdat het goed voelt, maar ook omdat het economisch sterk is.” 

Volgens Bob zit er in ieder mens potentieel, ook in het ‘schaap met drie poten’, zoals hij het noemt. “We moeten af van het idee dat alleen het perfecte plaatje goed genoeg is. Mensen die tegen de stroom in moeten zwemmen, zijn vaak juist heel loyaal, creatief en veerkrachtig. Ze weten precies wat ze moeten doen om mee te blijven draaien – en dat maakt ze onmisbaar.” 

Loslaten met liefde 

In november 2024 nam Bob afscheid van zijn levenswerk. “Na veertig jaar in een strak regime was het tijd om te herijken. Ik wilde ontdekken wie ik zélf ben, los van het bedrijf. Veel mensen zeggen dat het voelt als een kind loslaten, maar voor mij was het vooral een bevrijding. Ik ben altijd breder geweest dan Hutten alleen.” 

Tegenwoordig begeleidt hij veertien jonge ondernemers, investeert hij in projecten met maatschappelijke impact en sport hij fanatiek. En er borrelt een nieuw plan: een regionale ondernemersacademie. “Het ondernemerschap is de laatste twintig jaar zó complex geworden. Denk aan arbeidsrecht, milieu, hygiëne – ondernemers onder de 100 medewerkers kunnen dat nauwelijks nog behappen. Ik wil ze helpen om in die jungle hun weg te vinden.” 

Hij lacht: “Misschien noem ik het wel De Blauwe Pannen – het vervolg op De Rooi Pannen.” 

Betekenis geven aan mbo 

Bob is uitgesproken als het gaat om het imago van het mbo. “Het zijn niet de opleidingen die tekortschieten, het is de beeldvorming. Veel ouders hebben geen idee hoe leuk en betekenisvol praktisch werk is. In de horeca, zorg of bouw zie je direct het effect van je werk. Je krijgt waardering – en dat is iets waar ieder mens naar verlangt.” 

Via Stichting Guriz zet hij zich in om het mbo beter zichtbaar te maken. “We maken filmpjes waarin medewerkers vertellen over hun werk. Dat verandert het beeld totaal. Je ziet dan de trots, de passie, de vakkennis. En je beseft: werkgeluk zit niet in een dik salaris, maar in de betekenis die je ervaart.” 

Een boodschap voor studenten én bedrijven 

Zijn boodschap aan studenten is helder: “Geluk ontstaat als je je talent inzet. Voor jezelf én voor een ander. Je hoeft nog niet te weten wat je later wilt worden. Maar je mag wél ontdekken wie je bent, waar je goed in bent en hoe je dat kunt inzetten. De Rooi Pannen is een plek vol kansen. Maak daar gebruik van. Ga op pad. Maak fouten. Probeer. En laat je niet afschrikken door regels of structuren – die kun je altijd buigen als je weet waarom je iets doet.” 

Ook aan het bedrijfsleven heeft hij een duidelijke oproep: “Geef jongeren ruimte om te groeien. Laat ze proberen, falen, leren. Het hoeft niet perfect te zijn. Maar als we jongeren zien als mens met potentie – in plaats van als productiemiddel – dan komt de rest vanzelf.”