“Mijn vriendinnen vinden dit een beetje een kakkerige opleiding vanwege ons uniform en omdat we netjes moeten praten en altijd beleefd blijven. Hier ga je toch zoveel mogelijk mee in de wensen van de gast terwijl ik tegen vriendinnen prima kan zeggen ‘hey dit gaan we effe niet zo doen’. 

Toen we op de basisschool met de klas een bezoek brachten aan een zorgboerderij vonden veel klasgenoten het spannend, maar ik stond vooraan. Ik vond het zo bijzonder hoe blij die kinderen werden van zoiets kleins als een koekje. Hun dankbaarheid is zo mooi. Ik ben er trots op dat ik makkelijk met gehandicapten en ouderen kan omgaan. Veel mensen schrikken ervan of duiken weg als iemand hulpbehoevend is, ik zet juist een stapje vooruit."

"Wat ik lastig vind in mijn generatie is dat het best moeilijk is om echt jezelf te kunnen zijn. Als je anders bent, krijg je online al snel rare reacties. Ik heb moeite met die infuencers die je continu een perfect beeld voorhouden. Als je niet zoals hen bent, ga je toch twijfelen aan jezelf. Ik heb dat nu met Jade Anna, ze is een jaartje ouder dan ik, heeft een eigen huis, een auto en een supermooi lichaam. Meestal prik ik er wel doorheen, maar er zijn ook momenten dat ik het lastig vind om mezelf daar niet mee te vergelijken. Ik had het best wel lekker gevonden als de smartphone nog niet uitgevonden was. Soms zet ik dat ding een paar dagen uit. Lekker die rust.”

*Dit artikel komt uit 'Pannenkoek'. De vijfde editie van het vrije magazine dat creatief bureau Shoot My Food – telkens in een ander thema – uitgeeft. De tekst is van Britt Boeijen, de fotografie van Oene Sierksma. Benieuwd naar de rest van het magazine of wat Shoot My Food voor jou kan betekenen? Neem contact op met Britt Boeijen via britt@shootmyfood.com.